«به احترام حقیقت، زیبایی، عشق و غمِ تمام خداحافظیهای اجباری…» Honour غربتِ عشقِ حقیقی در قلب زن است. او احساسَش را مانند یک دسته گل سفید، یا سبدی پُر از میوههای بهشتی به معشوق تعارف میکند. گازِ اول به سیبِ قلبَش را هرگز فراموش نکرده است. با اینکه گل سرخِ مغرور وجودش همچنان نهیب میزند که زندگی بدون معشوق ادامه دارد. اما آکوردهای هلویی و تند میخک بخشی از او را برای همیشه، در جایی که مَردَش روزهای مشخصی در هفته، ساعتی خاص، در اتمسفرَش نفس میکشد، متوقف کرده. روحِ درخشان، کهربایی و گرم او تا ابد در فضایِ مرد، باقی خواهد ماند. این زن تقدسِ شعر، دوست داشتن عمیق و زنانگی است.
نتهای ادوپرفیوم آنر آمواژ